In gesprek over hoe je het kunt maken in de muziek industrie met een aantal van de grootste artiesten van dit moment in België.
Je plek veroveren kost tijd, inzet en een heleboel doorzettingsvermogen. Rockstar® Energy Drink wil jonge artiesten aanmoedigen en ondersteunen in hun proces. We namen de tijd om met een aantal van de grootste artiesten van dit moment in België te spreken over hun weg naar de top.
Hiervoor werkte ik in de mode en PR, maar mijn passie lag altijd al bij de muziek. Wanneer mijn moeder mij als kind vroeg wat ik later wilde worden, zeik ik altijd: “Ik wil net zo worden als Janet Jackson”. Mijn moeder steunde mij altijd, maar helaas nemen wij complimenten van mensen uit je directe omgeving vaak voor lief, waardoor ik nooit geloofde als iemand mij vertelde dat ik talent had.
Diep in mijn hart wist ik dat ik een artiest wilde zijn. Ik was altijd aan het zingen en nam deel aan talentenjachten op school en open podium avonden. Toen mijn zus haar carrière startte werd ik haar achtergrond zangeres, soms vroeg ze ons dan voor op het podium te komen staan en te zingen voor het publiek. Ik was DOODSBANG!
Dat is waar het allemaal is gestart! We traden op in bars, reisden door het zuiden van Frankrijk, naar Londen… Ik vond het te gek en het gaf me meer zelfverzekerdheid. Ik kreeg motivatie om mijn dromen na te jagen doordat ik anderen in mijn directe omgeving hun passie zag volgen.
Voor mij is Instagram een krachtige tool als je het op de juiste manier gebruikt. Ik gebruik het vooral om mensen te bereiken. Op een dag stuurde ik een DM naar een jongen die compilatie video’s maakte van Belgische artiesten en ik vroeg hem of ik er onderdeel van mocht zijn. Hij had mij op dat moment nog nooit horen zingen, maar hij stemde in. Diezelfde week kwam hij van Brussel naar Parijs, we namen het nummer op en we namen de video een aantal weken later op. De video werd uiteindelijk de best bekeken video van zijn account! Toen kreeg ik door dat ik mijn droom verder moest najagen.
Mensen proberen je altijd in een hokje te stoppen, dat is prima als je zoals ik bent en je je niet druk maakt om het hokje. Aan het einde van de dag is het jouw leven en jij moet in controle zijn. Als een artiest probeer ik mij zelf steeds opnieuw uit te dagen, te leren en te groeien. Niet omdat ik uit een hokje wil blijven, maar omdat ik mij anders ga vervelen. Ik leerde op harde wijze dat mensen altijd iets over je te zeggen hebben, dus doe gewoon wat je wilt, vindt wegen, ga ervoor.
Het beste advies dat ik aan iemand kan geven: vertrouw het proces, vertrouw jouw proces.
In 2017 bracht ik mijn vierde single uit op SoundCloud en een paar dagen later was het nummer al 8000 keer afgespeeld. Toen was dat echt een belangrijk moment voor mij. Die eerste momenten waren vaak chaotisch, maar ik had ook heel veel lol. Iedereen wilde een rapper worden en ik wilde precies hetzelfde, maar het wel eigen maken.
Ik krijg een geluksgevoel wanneer ik naar ik zie dat mijn streams en views groeien. En nu mijn carrière van de grond komt, wil ik niet naast mijn schoenen gaan lopen.
In mijn ogen ben ik nog helemaal niet bekend, maar wanneer ik in het openbaar ben vragen anderen of ze met mij op de foto mogen. Ik houd ervan, maar soms ben ik niet zo gekleed als ik zou willen wanneer er foto’s van mij gemaakt worden. Ik heb echt onderschat welk effect bekendheid heeft op je privacy. Maar ik blijf altijd een lolbroek, ik ga mijzelf niet veranderen.
Bekend worden verandert de mensen om je heen. Daar moet elke artiest denk ik zelf achterkomen, dat kan hard zijn. Vrienden veranderen, mensen willen of verwachten andere dingen van je. Op een bepaald moment moet je misschien zelfs harde keuzes maken. In het begin gevolgen geloven sommige mensen niet eens in je. Ik moest echt aan mijn familie bewijzen dat wat ik aan het doen was geen grap was. Je zult wel begrijpen dat mijn vader niet blij was toen ik stopte met mijn opleiding. Ik ben zelf een waardevolle vriendschap verloren vanwege mijn nieuwe leven. Het is niet altijd zo mooi als het lijkt.
Als kind wilde ik advocaat worden, fotograaf stond niet op mijn lijst. Op 15-jarige leeftijd nam ik deel aan een kunst opleiding en kwam er snel achter dat de camera echt mijn ding was.
Ik begon gewoon met fotograferen en in het laatste jaar van mijn middelbare school stonden mijn leraren met tranen in hun ogen toen zij mijn eindexamen foto’s zagen. Ik denk dat ik mij toen realiseerde dat ik er echt voor moest gaan. Een ander belangrijk moment was toen Usher mij een DM stuurde of ik foto die ik van hem had gemaakt met hem wilde delen.
Fotografie is echt een mannenwereld. In het begin werd ik bevooroordeeld op het feit dat ik jong en vrouw was, het was moeilijk om die vooroordelen te weerleggen, maar het was het zeker waard. Niemand geloofde echt in mij behalve ikzelf.
Ik blijf worstelen als vrouw in de fotografie wereld, maar ik blijf mijzelf vertellen dat ik talent heb, ook op de momenten dat ik heel onzeker ben. Ik sterf soms nog steeds van binnen, maar ik herpak mijzelf en maak mijzelf trots.
Wanneer ik geboren zou zijn in Amerika zou dit het voor mij veel gemakkelijker gemaakt hebben. Toen ik startte met een carrière in de kunst werd dat echt als taboe gezien. In de afgelopen tien jaar zijn de kansen en mogelijkheden positief ontwikkeld.
Ik heb zelf deelgenomen aan Kunstbende (een kunst wedstrijd in België, gestart in 1999, die tieners o.a. coaching sessie biedt en deel laat nemen aan exposities) en daardoor kon ik mijn werk exposeren. Dat was echt een duw in de rug voor mij. Daarna ben ik in het diepe gesprongen.
Voor mij is alles getart toen ik een grappige rap maakte over Harry Potter. Ik ben altijd met muziek bezig geweest, vroeger danste ik en ik zat op de kunst academie. Er was een periode dat ik de Harry Potter rap niet leuk meer vond, maar nu voel ik me gezegend dat ik door dit nummer veel kansen heb gekregen. Ik herinner me nog dat ik mijn producer vertelde dat het leuk zou zijn als we 1500 views op de video zouden hebben, maar binnen 10 minuten zaten we al op 10.000. Het kan één gelukstreffer zijn waardoor je hele carrière van start gaat.
Het moeilijkste voor mij was zeker de Covid-19 pandemie. Ik had veel grote shows gepland in het begin van 2020, die werden allemaal geannuleerd. Ik haatte het om in lockdown te zitten. Ik zie mijzelf niet als een geboren muzikant, maar ik ben 100% geboren om op het podium te staan. Op het podium voel ik me thuis. Optreden geeft mij een shot dopamine en de lockdown heeft dat van mij weggenomen.
Ik heb een carrière in de muziek echt onderschat, het heeft ervoor gezorgd dat ik heel snel ben opgegroeid. Ik wist niet hoe ik om moest gaan met negatieve comments en jaloezie, maar hoe ouder ik word, hoe beter ik het kan negeren. Ik heb ook afscheid moeten nemen van mensen die mij niet steunden. Sommige vrienden konden er niet mee omgaan dat ik altijd druk was. Een jaar geleden hing ik nog vaak rond met mensen die geen enkele kans aangrepen en ik werd er ook lui van. Ik heb nergens spijt van, alleen wel dat ik begonnen met roken. Ik heb veel geluk dat ik onderdeel ben van 32Worldwide, het team regelt gave kansen in de studio voor mij.
